“I will prove myself strong when they think I am sick. I will prove myself brave when they think I am weak..”
Titel: We Were Liars.
Verklaring van de titel: De vier vrienden; Johnny, Mirren, Cadence en Gat werden zo genoemd door de familie. Het is ons niet erg duidelijk waarom maar wij vermoeden dat het komt doordat ze zich anders tegen de familie voordoen dan ze in het echt zijn.
Uitgeverij: Random House.
Pagina’s: 240.
Genre: Jeugd.
Waardering: ★★| Samenvatting | Wanneer Cadence Sinclair op een middag wakker wordt in het ziekenhuis is ze een groot stuk van haar herrieneringen aan de afgelopen zomervakantie op het eiland van haar familie helemaal kwijt. Niemand die haar wilt helpen bij het terug halen van de herinneringen doet Cadence beseffen dat er vast iets ergs is gebeurd die zomervakantie en ze doet er dan alles om het weer te herinneren. Wanneer ze ook geen antwoord krijgt van haar drie beste vrienden; Johnny, Mirren en Gat die er die zomervakantie ook bij waren begint Cadence haar geduld en vertrouwen in de mensen om haar heen langzaam maar zeker kwijt te raken. Wat was er nou die vakantie gebeurd? Waarom houd haar moeder haar zo erg in de gaten? Waarom gedraagt Gat, de jongen op wie ze verliefd was sinds hun achtste, zich toch zo vreemd? Vragen, vragen en nog meer vragen waarop Cadence geen antwoord op heeft maar ze komt er al snel achter dat ze misschien de antwoorden op die vragen niet moet weten, misschien is het beter om de waarheid verborgen te houden.
| Recensie | Er was erg veel commotie over deze boek en we konden dus dan ook niet wachten met het lezen. Jammer genoeg waren we alleen niet erg zo enthousiast als de rest, het verhaal was soms verwarrend doordat er om de paar bladzijdes gebruik werd gemaakt van een flashback. Na een tijdje weet je niet meer of het een gebeurtenis is die zich afspeelt in het verleden of heden. Verder verliest het daardoor ook een beetje kracht in het verhaal, het is normaal dat de hoofdpersonage terug denkt aan de dingen die er gebeurd zijn die 15e zomervakantie maar om de meerderheid te laten afspelen in de verleden is een beetje verwarrend, had dan gebruik gemaakt een kopje als ‘die zomervakantie’ dan weet de lezer ook echt wanneer iets zich afspeelt in het verleden in de boek. Wat wel erg apart was aan dit boek is hoe E. Lockhart alles op papier zet, zijn schrijfwijze is erg mooi en neemt je gelijk mee naar de wereld van de Sinclaire’s. Het was ook erg mooi om de zelfverzonnen sprookjes van Cadence te lezen die af en toe het verhaal in slopen, op deze manier krijg je het verhaal via een andere kant te zien. Vooral het einde was verbazingwekkend, het is gewoon een mega plottwist en om eerlijk te zijn had E. Lockhart je hier wel een beetje op voorbereid want hij liet telkens kleine hints achter over wat er was gebeurd die 25e zomer op het eiland. Soms lees je een boek waarvan je na het uitlezen denkt, huh, hoe kan dit, wat heb ik gemist? Dat hadden wij met dit boek maar alles bij elkaar was het een ‘oke’ boek. Wij vonden de commotie die eroverheen werd gemaakt niet erg toepassend want het was niet een boek die wij nogmaals zullen gaan lezen en dat verwachten we wel van een goed boek.
Tot de volgende keer en voor nu ciao lovelies, xoxo Gibby & Hic@